Credeam ca pot mai mult

Cand am nascut si m-am dezmeticit dupa perioada de nebuloasa, am crezut ca e minunat sa stai acasa toata viata cu copilul, sa nu mai mergi la job, sa te dedici familiei. Chiar ma gandeam ca daca Adrian castiga suficient, ar fi perfect asa, plus inca 2 copii.

Dar nu, prin apr-mai, ca o revelatie, am realizat ca nu asta trebuie sa fac. Musai sa ma intorc la munca, copilul la gradinita. Sufar enorm, si A. nu ma crede, de lipsa de socializare. Nu e suficient sa orbesc cu el dimineata si seara si sa schimb cateva fraze cu asta micu. Nu intelege ca am nevoie de adulti, de oameni ca mine, am nevoie de alt mediu unde sa merg sa socializez, sa muncesc, sa schimb cateva vorbe, sa ma aranjez si sa ma simt femeie. Asa mult ma intristeaza. Sper sa ma angajez cat mai repede, sa gasesc ceva ce imi place si unde sa ma simt bine si sa ii arat cat de bine imi face reintorsul la munca. Va fi greu, cu asta micu la gradi si bolile si toate cele. Dar am nevoie ca de aer sa merg la job. Sunt dispusa sa ma intorc la vaca aia nebuna, doar ca sa nu mai stau acasa. Asa ma doare sufletul, am un nod in gat si sufar, sufar ca nu sunnt inteleasa. Dar promit ca fac tot ce se poate sa schimb asta. Nu exista destin, asa a fost sa fie sau minuni, exista doar lucruri pe care le faci tu si le schimbi tu.

Comentarii